تاریخچه و تحول کامپیوترهای All-in-One و نمایشگرهای لمسی
اولین کامپیوترهایی که وارد بازار شدند، دستگاه‌هایی بزرگ و سنگین بودند که از اجزای جداگانه‌ای مثل مانیتور، کیس، صفحه‌کلید و انواع کابل‌ها تشکیل می‌شدند. با پیشرفت فناوری و کوچک‌تر شدن قطعات، شرکت‌های سازنده به فکر یکپارچه‌سازی کیس و مانیتور افتادند. نتیجه‌ی این روند، تولد نسل اول کامپیوترهای All-in-One بود؛ محصولاتی که با وجود اندازه‌ی بزرگ‌تر نسبت به مدل‌های امروزی، ساختاری فشرده‌تر و قیمت مقرون‌به‌صرفه‌تری داشتند.
با گذشت زمان و ظهور مانیتورهای LCD، امکان طراحی جمع‌وجورتر فراهم شد. در این نسل، اجزای داخلی کامپیوتر در پشت یا پایه‌ی نمایشگر جاسازی شدند و فرم کنونی کامپیوترهای بدون کیس به وجود آمد. طراحی یکپارچه این محصولات باعث کاهش قابل‌توجه در میزان کابل‌کشی شد و محیط کار کاربران را منظم‌تر و خلوت‌تر کرد. عدم نیاز به اتصال سیمی بین کیس و مانیتور، یکی از مزایای اصلی این کامپیوترها به شمار می‌رود.
از دیگر مزایای All-in-One می‌توان به مصرف انرژی کمتر، تولید گرمای پایین‌تر و اشغال فضای کمتر اشاره کرد. این ویژگی‌ها باعث شدند تا کامپیوترهای بدون کیس، به انتخابی محبوب در محیط‌های کاری، آموزشی و خانگی تبدیل شوند.
در ادامه‌ی این تحولات، نمایشگرهای لمسی نیز نقش پررنگی در تغییر تجربه‌ی کاربری ایفا کردند. دقت بالا، عمر مفید طولانی و امکان ساخت در ابعاد بزرگ، تنها بخشی از ویژگی‌های نسل جدید این صفحات هستند. فناوری‌های نوینی مانند مادون قرمز امکان تبدیل نمایشگرهایی با ابعاد بسیار بزرگ (حتی بالای ۲۰۰ اینچ) را به صفحات لمسی فراهم کرده‌اند.
برای نمونه، پروژه‌ی اجرای ویدئو وال ۱۷۰ اینچی در استودیوی خبر صدا و سیمای خراسان رضوی توسط تیم فنی کاواک، نمونه‌ای موفق از استفاده از این فناوری در مقیاس بزرگ است. در این پروژه، با استفاده از پنل‌های لمسی و سنسورهای مادون قرمز، یک نمایشگر عظیم به صفحه‌ای لمسی و تعاملی تبدیل شده است.
