همین اول بگم که خیلیا تاچ خازنی رو از خیلی سال پیش به نام تاچ حرارتی میشناختن که اشتباه بود. البته ظاهرا اخیرا یک شرکت آلمانی صفحه‌ی لمسی مبتنی بر حرارت رو اختراع کرده و در حال توسعه هست اما در اون سالهایی که اکثرا فروشندگان گوشی های هوشمند به اشتباه به صفحه ی لمسی خازنی یا همون Capacitive Touch Screen می‌گفتند تاچ حرارتی قطعا هنوز این شرکت آلمانی موفق به تولید صفحه ی لمسی بر مبنای تشخیص حرارت انگشت کاربران نشده بود.
احتمالا دلیل این اشتباه اون سالها این بود که صفحات لمسی خازنی فقط بر اثر لمس پوست دست کار میکنند و خب طبیعیه که افرادی که اطلاعات دقیقی ندارند این پدیده رو به اولین چیزی که ربط میدن، حرارت پوست دست خواهد بود!
حالا واقعا صفحات لمسی خازنی چجوری کار میکنند؟ اگر بخوام به زبان ساده بگم باید بگم که صفحات فویل لمسی یا همون تاچ خازنی در واقع یک خازن صفحه ای خیلی بزرگ هستند که با نزدیک شدن انگشت دست ظرفیتشون دچار تغییر میشه. انگشت دست کاربر چطور این کار رو می‌کنه؟ همه ما میدونیم که بخش اعظم بدن و خون داخل مویرگ های ما از آب تشکیل شده. آب یک مولوکول قطبی هست و در نتیجه در اطرافش میدان الکتریکی وجود داره. به همین سادگی. بنابراین صفحه ی لمسی خازنی یا همون صفحاتی که امروزه در گوشی های هوشمند، تبلت ها و حتی اخیرا در کامپیوتر های مجتمع All In One در سایز های بسیار بزرگ بکار گرفته میشه، در واقع یک خازن گسترده و بسیار حساس به مزاحمت یک عامل بیرونی با میدان الکتریکی است.
در تصویر بالا نمونه ای از نصب دیواری فوبل لمسی برای یک نمایشگر ال سی دی 46 اینچی رو می‌بینید. بر خلاف سخت افزار فریم لمسی مادون قرمز برای تبدیل نمایشگر معمولی به نمایشگر لمسی، فویل لمسی ها همان تاچ خازنی برای استقرار به یک شیشه‌ی ترجیحا سکوریت برای استقرار در مقابل نمایشگر نیاز دارد. همین موضوع نصب و راه اندازی و به خصوص جابجایی چنین چیدمانی را به یک چالش جدی تبدیل میکرد و باعث شد در ادامه و با رشد و توسعه فریم های لمسی مادون قرمز، ما به سمت استفاده از آن ها متمایل شویم. اگرچه امروزه کیفیت، دقت و سافت بودن عملکرد لمسی فویل های لمسی خیلی بهتر از آن روز ها است و حتی از کیفیت عملکرد لمس فریم های مادون قرمز نیز به طرز معنا داری بهتر است، اما به دلیل سختی در نصب و جابجایی خیلی زود این فناوری جای خود را به فریم های لمسی مادون قرمز داد و تبدیل شد به راه حلی که تنها برای نصب یکپارچه روی دستگاه ها و بصورت Embed مناسب است. اگرچه طی کمتر از یک دهه بعد و با حذف کادر Bezel نمایشگر ها، فریم های لمسی مادون قرمز نیز بازار خود را از دست دادند چون قابلیت نصب بر روی نمایشگر های بدون فریم Frameless را نداشتند. تقریبا از اوایل دهه 90 بود که سر و کله‌ی آل این وان های بزرگ پیدا شد و بازار تبدیل نمایشگر معمولی به نمایشگر لمسی با استفاده از فویل لمسی و یا فریم مادون قرمز را کساد کرد.
نمایی از کیوسکی که با استفاده از MDF برای استقرار در دفتر مدیر عامل بانک صادرات ساخته بودیم. در ادامه با استفاده از اسپیسر های آلومینیومی که بر روی صفحه ی چوبی پشت نمایشگر لمسی می شد، مجموعه ی شیشه سکوریت و فویل لمسی که بر روی آن لمینیت شده بود را به این چیدمان اضافه کردیم.
