بعد از نصب نمایشگر لمسی بزرگ در برنامه های تلویزیونی نود و فوتبال برتر در شبکه سه سازمان صدا و سیما، این ایده به دهنمون رسید که نمونه‌ی کوچکتر همون سیستم ها رو با نرم افزار ساده سازی شده میتونیم در رختکن های استادیوم آزادی تهران نصب کنیم.
بعد از ارائه ی پیشنهاد و تایید اون توسط شرکت نگهداری اماکن ورزشی که کارفرمای اصلی اون پروژه بود، متوجه شدیم با توجه به فرصت بسیار کم بین دو نیمه فوتبال و با توجه به سطح آشنایی متفاوت مربیان، اولین کاری که باید انجام میشد، ساده ساطی نرم افزار بود. در نهایت نرم افزار انقدر دچار تغییر شد که طراحی و تولید اون رو به مهندس فرید ارض پیما سپردیم. با مهندس ارض پیما در برنامه نود آشنا شده بودم و نرم افزار قرعه کشی پیامکی برنامه نود رو طراحی و تولید کرده بود. چیزی که ازش خواستیم یک چیدمان بسیار ساده بود که هیچ جیز اضافه و گمراه کننده ای نداشته باشه. تعدادی مهره رنگی به عنوان تیم خودی و تیم حریف، یک دکمه پاک کن و یک دکمه که همه چیز رو ریست می کرد و به حالت اول بر میگردوند.
یکی از اتفاقات جالبی که به نقل از مسئول انفورماتیک استادیوم آزادی در خصوص این پروژه افتاده بود این بود که ظاهرا در یکی بازی های دربی، آقای پرویز مظلومی مربی وقت تیم استقلال با تردیدی که در خصوص این فناوری داشت ظاهرا گفته بود من با این سیستم کار نمیکنم چون ممکنه وصل باشه به رختکن پرسپولیسو اونها از تاکتیک های من با خبر بشن!!! یه دوستی که اینو شنده بود گفته بود: مگه شما تاکتیک هم دارید؟!!
با توجه به اینکه نمونه ی مشابه همین سیستم رو علاوه بر رختکن استادیوم صد هزار نفری، در رختکن های استادیوم 12 هزار نفری نیز نصب کرده بودیم، نرم افزار رو برای پنج ورزش، فوتسال، والیبال، بسکتبال، هندبال و فوتبال طراحی کرده بودیم که در هر گزینه زمین پس زمینه و توپ تغییر میکرد تا حال و هوای همون ورزش بر فضای تحلیل تاکتیکی حامک بشه وگرنه اصل ماجرا تفاوت بنیادی نمیکرد و کارکرد یکسان بود.
نکته ای که همون زمان هم در مورد این پروژه های تبدیل یک نمایشگر معمولی به نمایشگر لمسی دوست نداشتم این بود که با توجه به اینکه سیستم بصورت آل این وان All in One نبود، همیشه یک کیس کامپیوتر روی زمین یا میز و در کنار نمایشگر مستقر بود و از نظر دکوراتیو وضعیت ایده آلی نبود. خوشبختانه این مشکل در سال های بعد و با معرفی آل این وان های بزرگ دیواری، برطرف شد.
