تو دوره ای که بیشتر از فناوری فویل لمسی که به نوعی تکنولوژی اولیه ی صفحات لمسی خازنی بودُ برای تبدیل نمایشگر های معمولی به نمایشگر لمسی استفاده می کردیم، گاهی اوقات پیش می اومد که مشتری یک نمایشگر پلاسما داشت و یا به دلایلی تمایل داشت از نمایشگر های صنعتی 24/7 (که برای عملکرد در 24 ساعت شبانه روز و 7 روز هفته طراحی و تولید می شدند) استفاده کند.
در چنین مواردی بکارگیری فویل لمسی (تاچ فویل) امکان پذیر نبود. فویل لمسی در واقه یک صفحه ی خازنی منعطف و شفاف بود. اگر از نزدیک یک فویل لمسی را دیده باشید ساختار آن بسیار به شیشه عقب خودرو شباهت دارد. یک لایه ی سفاف و منعطف که درون آن خطوط نازک سیم های مسی قابل مشاهده است. مکانیزم کارکرد فویل لمسی به این صورت است که میدان های الکتریکی تولید شده توسط مولکول های قطبی آب که در جراین خون و مویرک های سطح پوست انگشتان دست کاربر قرار دارند، با نزدیک شدن دست کاربر به صفحه ظرفیت این خازن بزرگ مسطح را تغییر می دهند و همین عامل به طاهر مزاحم دستمایه ی تعیین مختصات انگشتکابر قرار میگیرد. با این توضیح مشخص می شود که نصب تاچ فویل بر روی نمایشگر های پلاسما که سطحشان به دلیل میدان های الکتریکی مرتبط با روش تولید تصویر در فناوری تصویر پلاسما اشباع شده است، امکان پذیر نیست.
اینجا بود که تکنولوژی نسبتا جدید تر و صد البته ارزان تر فریم های لمسی مادون قرمز راهگشا میشدند. همونطور که در تصویر بالا مشاهده می کنید، یک قاب خاکستری رنک بر روی فریم اصلی مشکی رنگ این نمایشگر پاناسونیک پلاسمای 50 اینچی نصب شده است. در گوشه ی سمت چپ و پایین کابل ارتباط پنل لمسی با کامپیوتری که تصاویر را ایجاد کرده است قابل مشاهده است. در مقایسه با لایه های لمسی فویل مانند در آن زمان (حدودا 12 سال پیش و حدود سال های 1390 تا 1392 شمسی) کارکردن با فریم های مادون قرمز به مراتب راحت تر بود. یکی از مشکلاتی که فوبل لمسی در آن سالها هنوز داشت و البته الان برطرف شده است، حساسیت به سیم ارت در ساختمان و شبکه برق بود. بطوریکه در مواردی مشکلاتی مانند پرش بی دلیل پوینتر ماوس از زیر دست کاربران تجربه می شد. در حالیکه فیم های لمسی مادون قرمز (IR Touch Frames) به هیچ وجه همچین مشکلاتی نداشتند. تنها نکته ی فریم لمسی مادون قرمز این بود که کاربر لازم بود کمی با سیستم کار کند تا بهترین نحوه ی انگشت گذاری بر روی صفحه را تشخیص دهد.
