یکی از خاص ترین چیدمان هایی که مبتنی بر یک نمایشگر لمسی بزرگ می توان ایجاد کرد، میز لمسی است.
میز لمسی می تواند کاملا بصورت افقی باشد و یا متناسب با کابردی که مد نظر است، سطح نمایشگر آن با سطح افق تا 45 درجه زاویه داشته باشد. هر چقدر این زاویه بیشتر بشه دستگاه به یکی کیوسک لمسی یا استند لمسی شبیه تر میشه و از ماهیت میز لمسی فاصله میگیره. نکته ی جالب در مورد میز لمسی اینه که با توجه به ساختار پایه‌ی میز که می بایست از سطح مقطع و استحکام لازم برای نگهداشتن یک نمایشگر لمسی بزرگ برخوردار باشه، فضای کافی برای نصب و استقرار کامپیوتر با مشخصات فنی دلخواه رو فراهم میکنه. شرایطی که در اغلب آل این وان های بزرگ دیواری و استند های لمسی به دلیل باریک بودن بدنه و کمبود فضای کافی، امکان پذیر نیست.
در سال های گذشته با مشتریان زیادی تعامل داشتیم که بنا به کاربری و نیازشان به استفاده از نرم افزار های گرافیکی سنگین، نیاز داشتند که سیستم کنترل کننده نمایشگر لمسی شان، کارت گرافیک جداگانه داشته باشد. چنین نیازی در استند لمسی و آل این وان های دیواری قابل ارضا نبود اما در میز لمسی معمولا فضای کافی برای نصب هر نوع مادربورد و هر نوع کارت گرافیکی فراهم است.
در سالهای اول ایده ی میز لمسی را مطابق آنچه در تصویر بالا می بینید با اضافه کردن یک فریم لمسی به یک نمایشگر معمولی و استقرار نمایشگر بصورت افقی اجرا می کردیم. این روش برای نمایشگر های بزرگ تر از 60 اینچ معمولا قابل اجرا نبود چراکه ساختار و شاسی نگهدارنده نمایشگر های معمولی برای استقرار بصورت افقی طراحی نشده بود و در ابعاد خیلی بزرگ قاب نمایشگر دچار انحنا می شد و عملکرد فریم لمسی را مختل می کرد. متاسفانه در سال های اولیه معرفی نمایشگر های لمسی بزرگ، موفقیت زیادی در فروش، نصب و راه اندازی میز های لمسی بزرگ کسب نکردیم. دلیل اون رو هم خاص بودن چیدمان میز لمسی و در نتیجه کمتر بودن تقاضا برای اون تصور می کنم. بطور کلی از نظر من میز لمسی برای اماکن عمومی خیلی مناسب نبود و نیست و بیشتر مناسب شو روم و یا مکانی است که یک نفر برای تعداد مقام بازدید کننده بخواهد در حالیکه همه دور میز جمع شده اند، مشخصات و اطلاعات مربوط به یک پروژه مانند پروژه های عمرانی و ... را توضیح دهد.
ویژگی خاصی که میز لمسی دارد این است که همه ی افرادی که دور میز جمع شده اند قادر به لمس نمایشگر لمسی میز خواهند بود و ارایه ی مطلب از فضای تدریس و یا انتقال محتوای یک سویه فاصله میگیرد و در بسیاری از موارد چنین فضایی مطلوب کارفرما است.
یکی از دلایل دیگری که در سال های اولیه معرفی فناوری نمایشگر های لمسی بزرگ به بازار جهانی و ایران، باعث شد چیدمان میز لمسی موفقیت لازم را بدست نیاورد، این بود که در سال های ابتدایی، فریم های لمسی اغلب تک لمسی (Single Touch) بودند و خیلی واضح است اگر عده ای دور یک میز لمسی جمع شوند و در هر لحظه فقط یک نفر بتواند با صفحه لمسی تعامل برقرار کند، سیستم جذابیت خود را از دست می دهد. خوشبختانه در سالهای بعدی سخت افزار های دولمسی (Dual Touch) و چند لمسی (Multi Touch) به بازار معرفی شد و این نقطه ضعف میز های لمسی برطرف شد. در این مرحله میز لمسی مالتی تاچ کاربرد جدیدی در اماکن آموزشی و به ویژه آموزش کودکان پیدا کرد که متاسفانه به دلیل شرایط اقتصادی کشورمان، هیچگاه جایگاه خود را در مدارس و مهد کودک ها برای آموزش مبتنی بر بازی پیدا نکرد اما در سایر نقاط دنیا، داشتن میز لمسی یکی از نیاز های هر مهد کودکی به شمار می رود.
در سال های اخیر از میز لمسی بیشتر در موزه ها، غرفه های نمایشگاهی موقت و دائمی، مراکز آموزش کودکان در رده های سنی پایین مانند مهد کودک ها و ... استفاده شده است. علاوه بر این در سال های اخیر کارآفرینان جوان کشورمون به اهمیت بکارگیری سخت افزار های مبتنی بر نمایشگر های لمسی بزرگ وقوف یافته اند و برای مثال چندین رستوران روبوتیک مجهز به میز های لمسی در سراسر ایران افتتاح شده است. در این رستوران ها مشتریان غذای خود را با استفاده از میز های لمسی بصورت اختصاصی طراحی میکنند و سفارش شان مستقیما به سر آشپز ارسال می شود. نکته ی مهم در این موقعیت ها این است که برای اماکنی مثل رستوران ها و کافی شاپ ها اگر نیاز به استفاده از میز های لمسی باشد، می بایست حتما از فن آوری لمسی خازنی که در برابر نفوذ مایعات مقاوم است استفاده شود. بکارگیری میز های لمسی با فن آوری لمسی مادون قرمز به دو دلیل در رستوران ها توجیه فنی ندارد. اول اینکه همانطور که گفته شد، فریم های لمسی مادون قرمز در مقابل نفوذ آب و مایعات مقاوم نیستند و از آن مهمتر اینکه در یک نمایشگر لمسی که با استفاده از فریم های مادون قرمز تولید شده است، حضور هر جسم خارجی در فاصله ی سه ال پنج میلیمتری از سطح نمایشگر به عنوان یه چدیده ی لمس تشخیص داده می شود و پوینتر ماوس و نرم افزار را به خود مشغول میکند که زبیعتا چنین چیزی در یک میز سفارش غذا که ممکن است المان های متعددی روی آن قرار گیرد، مطلوب نیست. در مقابل اگر از نمایشگر های مبتنی بر فناوری لمسی خازنی (Capacitive Touch) استفاده شود، هر چقدر که لیوان، قاشق، چنگال و ... روی میز باشده، فقط انگشتان دست کاربر به عنوان پیدیده لمس در نظر گرفته میشود.
از دیگر کاربرد های میز لمسی در صنایع نظامی است. در حدود سال 1395-1396 موفق شدیم یک دستگاه میز لمسی 86 اینچی را به منظور رهگیری و هدایت شناور ها در خلیج فارس در اتاق کنترل و فرماندهی نیروی دریایی در بندر عباس نصب و راه اندازی کنیم. قبل از نصب میز لمسی در آن واحد، شناور ها را بصورت سنتی و با استفاده از یک میز که نقشه کاغذی روی آن بود و یک لایه شیشه‌ای روی میز وجود داشت ردگیری و هدایت می کردند. به این روش که با استفاده از ماژیک وایتبرد، خط کش، پرگار و نقاله و ... کاملا بصورت سنتی این کار انجام می شد اما با نصب میز لمسی 86 اینچی کاواک، روش کاری آن واحد نظامی بطور کامل متحول شد و نقشه های داینامیک، ابزار های متعدد و دقیق رایانه ای، جای روش سنتی را گرفت.
یکی دیگر از کاربرد های میز لمسی که در کشورمان کمتر به آن توجه شده است، بکارگیری میز لمسی در استودیو های تلویزیونی است. در یکی از معدود کاربرد های میز لمسی در استودیو های تلویزیونی، چیدمانی از نمایشگر های لمسی کاواک در برنامه تلویزیونی توپ و تور با تهیه کنندگی و اجرای آقای بهزاد کاویانی مستقر شد و با استفاده از نرم افزاری مشابه آنچه در سال های گذشته در رختکن های استادیوم آزادی نصب کرده بودیم، کارشناسان والیبال به تحلیل تاکتیک تیم های والیبال در مسابقات تور جهانی والبال می پرداختند.
